دکتر فیروزدانشگری: جواب کوتاه این است که نخیر نیست ، برای اینکه واقعیت اینه که توی دنیای بزرگ پزشکی تولید کنندگان دارو نهایت آرزوهاشون اینه که این دواها را بدست مریض‌ها و بدست مردم برسانند من نمیتوانم فکر بکنم هیچ رئیس شرکت دارویی بزرگ دنیا باشد و تمام تلاشش را نکنند تا دوا را بدست مردم برسانند، برای اینکه پایه اساسی تولید دارو اینه که دارو بدست مردم برسد وقتی توی یک کشوری و توی یک جامعه‌ایی دوا نمیرسد بدون شک مسئله مدیریت است .
مسئله دوا هم یک مسئله نسبتاً پیچیده‌ایی در تمام دنیا است بدلائل مختلف و ریشه میخورد با مسائل اقتصادی و اجتماعی که درآن جامعه برقرار است بطور خاص توی ایران میزان نیاز جامعه ایران به دواهای خارجی بیشتر از ۳ تا ۴ درصد نیست این ادعایی که اینها می‌کنند که واقعیت ندارد مثل بسیاری گفته‌های دیگرشان دروغ است و برای مردم فریبی هست؛ بخاطر اینکه این داروهایی که از خارج میاید ولی داروهایی که در داخل تولید میشود برای تولید شدن خودش احتیاج به مواد خارجی دارد.
دومین مسئله همینطور که میدانید دواها و داروهای پزشکی جز تحریم نیستند و اینجا توی جامعه آمریکا و جامعه اروپا ما میدانیم اینها خیلی حساس هستند به اینکه تحریمها به مردم ضرر نخواهد زد در نتیجه این یک مردم فریبی دیگری است.
نکته سوم اینکه دارو و دستیابی باصطلاح عادلانه به دارو طرحی را پیگیری میکند ، اگر توی یک جامعه ایی؛ توی یک شهری؛ توی یک مملکتی مردم بطور عادلانه دسترسی به سیستم درمانی ندارند به همان میزان به سیستم توزیع عادلانه دارو هم ندارند در نتیجه یک بی عدالتی نسبت به سیستم درمانی دیده میشود توی دارو بشدت تکرار میشود یعنی آنهایی که پول دارند و توی این جریان آقازاده‌ها و رژیمی‌ها دسترسی به دواها خواهند داشت ولی ۹۶ درصد مردم که جز آقازاده‌ها نیستند دسترسی نخواهند داشت و وقتی این دسترسی و سیستم عادلانه صورت نمی‌گیرد در نتیجه قیمت دارو و کمیابی و غیره دستخوش تلاطم‌های توی بازار خواهد شد ،و وقتی نرخ ارز می‌رود بالا قیمت دارو می‌رود بالا در صورتیکه هیچ کس اینرا تحریم نکرده و ربطی به تحریم ندارد ولی چون ارز خرج میشود گران خواهد شد و باصطلاح تلاطم‌هایی که در سیستم مدیریت بد هست نوکش را در توزیع دارو خودش را نشان میدهد.
من یک نمونه‌هایی دیدیم که مثلاً مریض‌هایی که بیماری کلیه دارند و می‌توانند برای پیوند کلیه بروند نمی‌روند بخاطر هزینه و دسترسی به دواهای بعد از پیوند کلیه نیاز شان ا ست که دسترسی شان بسیار مشکله و سعی می‌کنند روی همان دیالیز بمانند.
یک ویدئوی خیلی آزار دهنده‌ایی من از وزیر بهداری رژیم دیدم که خیلی سطحی می‌گفت ما نمی‌توانیم این دوا را وارد بکنیم بخاطر اینکه این حداکثر دو سه سال عمر نفر را اضافه خواهد کرد و در نتیجه در اولویت نیست یعنی توی جامعه‌ایی که آدم احمقی مثل این وزیر بهداشت رژیم برای ۲ و ۳ سال عمر نفر بسادگی ارزشی قائل نیست یکی باید بپرسد توی این جامعه مصیبت زده با ولایت فقیه به نظر شما چندماه و چند سال زندگی یک نفر قابل ارزش است و قیمتش چقدر است.
به نظر می‌رسد اینها توی جمع‌های خودشان یک نظرهایی دارند و یک تصمیم‌هایی گرفتند که ۲ و ۳ سال عمر مردم مهم نیست حالا نمی‌دانم ۵ سال مهمه؛۱۰ سال مهمه؛ یعنی می‌خواهم بگویم این مسئله دارو که شما می‌پرسید واقعاً نوک کوه آشفتگی؛ بی سامانی؛ و مدیریت است .
نهایتاً توی این رژیم آخوندی جان مردم و جان این هموطنان ما ارزشی ندارد؛ چون وقتی می‌آیند به تقسیم ارز بنشینند که به کجا برسد اولویت شان این نیست که نیاز مردم کجا هست بدون شک همه ما میدانیم خرجی که اینها در سوریه و عراق و یمن می‌کنند چه میگویند پول دوای مورد نیاز ایران یک قطره آن هم نمی‌شود.
یک عددی من می‌دیدم واردات دوا چیزی نزدیک ۵۰۰ میلیون دلار بوده توی سال ۹۶ و ۹۷؛ در حالیکه میدانیم درسال چندین میلیون دلار در سوریه خرج می‌کنند؛ یک نفر از این وزیر بهداشت نمی پرسد که اگر ۲ و ۳ سال جان یک نفر ایرانی؛ یک نفر هموطن ارزش ندارد؛ پس بمب‌هایی که روی سر مردم عراق و سوریه و بقیه جا می‌ریزیدپول آنها را چه جوری حل و فصل می‌کنید؟.
بدون شک مسئله دارو یک مشکل اجتماعیه؛ مشکل اقتصادی؛ و متاسفانه مسئله‌اش اینه که باصطلاح توی جامعه اینها که از همه بیشتر زجر می‌برند قیمت اینرا می‌دهند و آن آدم‌های کم پول؛ آدم‌های لایه‌های فقیر؛ کامیونداران که الان در اعتصاب هستند و آنهای که زمانی بیمار هستند و نیاز دارند بیش از هر وقت مورد حمایت و کمک بقیه قرار بگیرند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر