.تکرار عاشورا، این‌بار در تهران
عاشورای ۸۸ تهران، در ادامه‌ی خیزش‌های آغاز شده از روزهای انتهای بهار همان سال، نسل جوان را به این تجربه نائل کرد که نظام ولایت فقیه برای بقای خود، علاقه دارد در نقش یزید ایفای نقش کند.
سال ۸۸ برای نسلی که سال‌های انقلاب۵۷ را از نزدیک ندیده بود و تجربه‌ای از کشتارهای دهه‌ی ۶۰ نداشت، سالی متفاوت بود؛ نسلی که حتی خیزش‌های تیر ۷۸ را نیز به‌یاد نمی‌آورد؛ آنچه شب‌هنگام از کوی دانشگاه تهران آغاز شد و تا چند روز بعد از آن خیابان‌های تهران و برخی از شهرستان‌ها را نیز در نوردید.
آنچه برای نسل جوان جدید بود از یک طرف تجربه خیزش و قیام، مشاهده‌ی توده‌های چند ده و چندصد هزارنفری در خیابان‌های تهران و از طرف دیگر مشاهده‌ی سبعیت عریان نظام ولایت فقیه در درنوردیدن هر مرزی برای کشتار و شکنجه.
یکبار دیگر نظام ولایت فقیه برای آنکه بر سر کار بماند بی‌رحمانه به سرکوب جامعه پرداخت، هرچند بهای آن تعمیق شکاف در بدنه‌ی نظام و فرو ریختن هیمنه‌ی خامنه‌ای در اذهان نیروهای نظام بود.
روزهای پایانی بهار سال ۸۸ و تابستان آن سال به همین منوال گذشت؛ رویارویی مستمر بین مردم و به طور مشخص نسل جوان از یک طرف، و نیروهای سپاه و بیعت‌کردگان با ولایت فقیه از سوی دیگر؛ نبردی که دامنه‌اش تا پاییز سال ۸۸ نیز ادامه یافت تا به روزهای آغاز زمستان رسید.
۶ دی مصادف بود با روز عاشورا؛ روزی که در سال ۶۱ هجری، حسین‌بن‌علی، امام سوم شیعیان، با نیروهای بسیار محدودش که در برگیرنده‌ی زنان و کودکان نیز می‌شد، در دشت کربلا به مقابله با سپاه یزید برخاست که در تاریخ‌ها از چند هزار تا چند ده هزار تعداد آن ذکر شده است؛ پایان این نبرد نابرابر البته از پیش مشخص بود؛ در سمت حسین‌بن‌علی پیکرهای شرحه‌شرحه و سرهای بریده شده به همراه زنان و کودکانی که به اسارت رفته بودند و در آنسو سپاه یزید که هلهله‌ی پیروزی سر می‌دادند و به غارت و جمع‌آوری غنائم مشغول بودند.
حسین‌بن‌علی برای شیعیان و عموم ایرانیان مظهر ایستادن برای حق و آزادی در برابر حاکم غاصب است و روز ۶ دی ۸۸ باردیگر این صحنه رقم خورد اما این‌بار دو صف در دشت کربلا رویاروی یکدیگر قرار نگرفتند، نبرد در خیابان‌های تهران جریان یافت؛ در یک طرف اقشار گوناگون مردم با شعار «یا حسین» و «مرگ بر اصل ولایت فقیه»، و در مقابل نیروهای سپاه؛ مسلح و سوار بر خودروهایشان. تهران آنروز شاهد پیکرهای سوراخ شده با گلوله‌های سپاه بود؛ شاهد پیکرهای له شده در زیر خودروهای سپاه. آنروز نیز به پایان رسید اما نسلی که تجربه‌ی ملموسی از چیستی نظام ولایت فقیه به دست آورد دیگر نسل پیش از آنروز و پیش از شروع خیزش‌ها در انتهای روزهای بهار نبود.
۶ دی مصادف بود با روز عاشورا؛ روزی که در سال ۶۱ هجری، حسین‌بن‌علی، امام سوم شیعیان، با نیروهای بسیار محدودش که در برگیرنده‌ی زنان و کودکان نیز می‌شد، در دشت کربلا به مقابله با سپاه یزید برخاست که در تاریخ‌ها از چند هزار تا چند ده هزار تعداد آن ذکر شده است؛ پایان این نبرد نابرابر البته از پیش مشخص بود؛ در سمت حسین‌بن‌علی پیکرهای شرحه‌شرحه و سرهای بریده شده به همراه زنان و کودکانی که به اسارت رفته بودند و در آنسو سپاه یزید که هلهله‌ی پیروزی سر می‌دادند و به غارت و جمع‌آوری غنائم مشغول بودند.
حسین‌بن‌علی برای شیعیان و عموم ایرانیان مظهر ایستادن برای حق و آزادی در برابر حاکم غاصب است و روز ۶ دی ۸۸ باردیگر این صحنه رقم خورد اما این‌بار دو صف در دشت کربلا رویاروی یکدیگر قرار نگرفتند، نبرد در خیابان‌های تهران جریان یافت؛ در یک طرف اقشار گوناگون مردم با شعار «یا حسین» و «مرگ بر اصل ولایت فقیه»، و در مقابل نیروهای سپاه؛ مسلح و سوار بر خودروهایشان. تهران آنروز شاهد پیکرهای سوراخ شده با گلوله‌های سپاه بود؛ شاهد پیکرهای له شده در زیر خودروهای سپاه. آنروز نیز به پایان رسید اما نسلی که تجربه‌ی ملموسی از چیستی نظام ولایت فقیه به دست آورد دیگر نسل پیش از آنروز و پیش از شروع خیزش‌ها در انتهای روزهای بهار نبود.
در توئیتر با نام @ bahareazady مطالب مارا دنبال کنید
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر