سخن روز :آخوند روحانی؛ انزوا، عقب‌نشینی و بن‌بست
حسن روحانی روز سه‌شنبه 26دی 96 در کنفرانس مجالس کشورهای عضو سازمان همکاری اسلامی در تهران خواستار گسترش روابط با کشورهای منطقه و «داشتن منطقه‌یی آرام و روابط خارجی صلح‌آمیز» شد.
وی که می‌خواست به‌نحوی با ابراز ندامت از دخالت در کشورهای منطقه، نقش رژیم را در منازعات و کشمکش‌های خارجی کمرنگ کند گفت:
«هیچ کشوری نمی‌تواند زمانی که در منازعات و کشمکش‌های خارجی گرفتار است، به توسعه داخلی اهتمام ورزد... خشونت‌ورزی در بیرون از مرزها و فرافکنی مشکلات داخلی به بیرون نمی‌تواند ظرفیت‌های افراطی‌گری و خشونت را در داخل از میان بردارد.»
روحانی در قسمت دیگری از سخنانش خطاب به عربستان و کشورهایی که خواستار خلع ید کامل رژیم در منطقه هستند گفت: «ما چه در داخل و چه در خارج از جهان اسلام باید با هم صلح و مصالحه کنیم و مشکلاتمان را حل کنیم.»
روحانی تصریح کرد:
«ما هیچ کشور اسلامی را رقیب خود نمی‌دانیم و معتقدیم حتی با کشورهایی که با آنها اختلاف‌نظر داریم می‌توانیم بر مبنای احترام متقابل، گفتگو و همکاری بنماییم».
این در حالی است که عربستان و کشورهای متحد آن در این کنفرانس شرکت نکردند.
و به‌رغم منت‌کشی رژیم و دعوت رسمی، از حضور در اجلاس تهران سر باز زدند. حسین امیرعبداللهیان از مهره‌ها و کارگزاران سیاست منطقه‌یی رژیم اذعان کرد:
«با وجود دعوت مستقیمی که از عربستان، بحرین و امارات برای شرکت در سیزدهمین کنفرانس مجالس کشورهای عضو سازمان همکاری اسلامی صورت گرفته ولی آنها تاکنون نماینده‌ای را برای حضور در این اجلاس اعزام نکردند».
امیرعبداللهیان سپس با حسرت و منت‌کشی حقیرانه‌یی افزود: «این انتظار وجود داشت که این کشورها بدون توجه به موضوعات مباحث دوجانبه و قطع روابطی که وجود دارد با نگاه موسع تری و به دور از سیاستهای جنگ‌افروزانه به این اجلاس توجه و در آن حضور پیدا می‌کردند.»[1]
نکته قابل‌توجه این‌که امیر عبداللهیان که عنوان دستیار ویژه رئیس مجلس در امور بین‌الملل را یدک می‌کشد از عناصر باند خامنه‌ای است و مطابق مواضع مهاجمانه‌تر این باند در قبال عربستان و کشورهای منطقه، انتظار می‌رفت موضع تندتری علیه عربستان و کشورهای متحدش اتخاذ کند، اما چنین که پیداست تودهنی سنگین قیام مردم ایران و نیز تحریم و انزوای بین‌المللی آخوندهای حاکم را خوب سر جایشان نشانده است.
این موضع منت‌کشانه و خفت‌بار در سخنرانی حسن روحانی در نخستین روز اجلاس بارز شد که ملتمسانه خطاب به دولتهای منطقه گفت:
«این‌جانب به‌عنوان رئیس‌جمهوری اسلامی ایران دست همکاری و یاری خویش را به سوی تمامی شما عزیزان که از نظر من رهبران جریان‌ساز جوامع خود هستید دراز (می‌کنم) ».
آخوند روحانی اگر‌چه به‌منظور توجیه دخالت تجاوزکارانه رژیم گفت: «ما به دعوت دولتهای عراق و سوریه، مستشاران نظامی خود را به آن کشورها اعزام کردیم» اما در همین حال به بن‌بست سیاست منطقه‌یی رژیم اعتراف کرد و افزود:
«هیچ کشوری نمی‌تواند مشکلات درونی خود را از طریق لشکرکشی‌های خارجی حل کند... خشونت‌ورزی در بیرون از مرزها و فرافکنی مشکلات داخلی به بیرون نمی‌تواند ظرفیت‌های افراطی‌گری و خشونت را در داخل از میان بردارد».
مواضع روحانی به‌وضوح عقب‌نشینی از سیاستهای منطقه‌یی رژیم بوده و نشانه نهایت انزوا و بن‌بست و استیصال رژیم در منطقه و جهان است. بن‌بست و انزوایی که به‌خصوص بر اثر قیام سراسری مردم ایران رژیم را در تعادل‌قوا به حضیض برده است. زیرا قیام مردم ایران با پرچم «شعار هر ایرانی ـ مرگ بر خامنه‌ای روحانی» و «نه غزه ـ نه لبنان...» نشان داد که سیاست عمق استراتژیک و سد بستن در عراق و سوریه برای مقابله با دشمن اصلی جواب نداشته و به‌رغم بر باد دادن دهها میلیارد دلار از داراییهای مردم ایران در این کشورها نتوانسته جلو حضور دشمن اصلی رژیم را که همانا مردم به جان آمده ایران و مقاومت سازمان‌یافته است، در خیابانهای کرمانشاه و همدان و اصفهان و تهران بگیرد و رژیم ناگزیر است در وحشت از قیام، تمام نیروی خود را صرف حفظ موجودیتش در داخل کشور کند
[1] خبرگزاری رسمی رژیم ـ ایرنا ـ 25دی 96.
در توئیتر با نام @ bahareazady مطالب مارا دنبال کنید
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر