در ج د روال استریت ژورنال 9 ژانويه 2018
اين تظاهرات ايران با 2009 متفاوت است
آن موقع علت
شكافي در درون رژيم بود. اكنون، مردم خواهان پايان رژيم هستند
تظاهرات اخير در ايران يك پيام روشن را فرستاد: رژیم ملاها روي پايه هاي لرزاني قرار دارد و
مردم ایران در مبارزه شان براي به زير كشيدن آن مصمم هستند. شعارها عليه ولايت
فقيه، فراخوان به يك جمهوري واقعي داده و بروشني ولي فقيه رژيم علي خامنه اي و
رئيس جمهورش، حسن روحاني را هدف قرار دادند.
اين بايد نقطه پایانی باشد بر افسانه اي كه هنوز توسط برخي دولت ها دنبال مي شود، مبني بر
اين كه براي مردم ايران تفاوتي بين ميانه روها و سخت سران وجود دارد. اين تظاهرات
همچنين پايه هاي استدلال هايي كه يك تصوير باثبات از رژيم را ارائه مي دهند، فرو
مي ريزد.
ميليونها نفر از مردم ايران در فقر زندگي مي كنند. با اين
همه، براساس گزارشهايي كه به دست شوراي ملي مقاومت ايران رسيده است، تهران تا يكصد
ميليارد دلار را صرف كشتار در سوريه كرده
است. شعارهاي ”مرگ بر حزب الله“ و ”سوريه را رها كن، فكري
به حال ما كن“ بروشني مخالفت مردم با
عملكردهاي جنگ افروزانه رژيم در منطقه را بنمایش می گذارد.
بودجه رسمي كشور،
26.8 ميليارد دلار را به امور نظامی و امنیتی
و صدور تروریسم میزان اختصاص داده است. اين ميزان علاوه بر 27.5 ميليارد دلاري است
كه از درآمد نهادهای تحت کنترل ولی فقیه و سپاه پاسداران صرف مخارج نظامي مي گردد. این ارقام را با
بودجه 16.3 ميليارد دلاري بهداشت كشور مقايسه كنيد. اين رژيم كه بنياداَ ضعيف و
ضربه پذير است، به عنوان بخشي از استراتژي اش براي بقا، اين ارقام نوجومي را صرف
دخالت هاي منطقه اي مي كند.
منتقدين ممكن است خاطر نشان كنند كه ايران در گذشته هم با
اعتراض مواجه بوده است. چه چيزي قيام كنوني را از تظاهرات 2009 متمايز مي
سازد؟
تظاهرات 2009 به خاطر شكافهايي در رأس رژيم جرقه زده شدند.
نيروي محركه تظاهرات اخير – كه در مشهد، دومين شهر بزرگ ايران شروع شد و بسرعت به سراسر ايران گسترش پيدا كرد –
افزايش قيمتها، ويراني اقتصادی، فساد گسترده و یک تنفر نسبت به رژيم بود.
اين سوء مديريت اقتصادي ريشه در ساختار سياسي دارد و هر روز
هم تشديد مي شود. بهمین دلیل، تغيير رژيم
بلافاصله ظهور پيدا كرد و به نظر مي رسد تنها نتيجه قابل تصور باشد.
يك تفاوت بزرگ ديگر: قيام 2009 مقدمتا توسط طبقه متوسط رو
به بالا و دانشجويان در كانون آن و تهران در مركز آن، هدايت مي شد. اما
تظاهرات اخير طيف بسيار گسترده تري از
مردم را در بر مي گيرد - طبقه متوسط،
محرومان، كارگران، دانشجويان، زنان، جوانان.
تقريباَ همه جامعه در اين تظاهرات نمايندگي شده است.
بر همين سياق، قيام اخير هيچ ربطي به جناحها يا گروهبندي
هاي داخل رژيم ندارد. هيچ گونه توهمی در
مورد اصلاحات يا تغييرات تدريجي در داخل [رژيم] وجود ندارد. يكي از شعارهاي مورد
علاقه در تهران اين است: «اصولگرا، اصلاح طلب، ديگه تمومه ماجرا». اين هم يك نمونه ديگر از قطعيت سرنگوني است. به
قول يك ضرب المثل ايراني: «دير و زود دارد، ولي سوخت و سوز ندارد».
عامل متمايز كننده نهايي سرعت وقايع بود. در كمتر از 24
ساعت، شعارهاي تظاهركنندگان از نارضايتي هاي اقتصادي به نفي تماميت رژيم تغيير
يافت. حكومت غافلگير شده است و به دست و پا افتاده است كه يك راه حل واحد پيدا
كند. سپاه پاسداران روز يكشنبه عليه تظاهرات اعلام پيروزي كرد، ولي اين بيش از
آنكه منعكس كننده واقعيت روي زمين باشد، بيانگر اميدهاي آن است.
رژيم هشدارهاي شديداللحني به مردم براي پرهيز از پيوستن به
گروه پيشتاز اپوزيسيون، مجاهدين خلق، داده است. مقامات ريز و درشت رژيم به همراه
ائمه جمعه در سراسر كشور كه خط رژيم را دنبال مي كنند، يكي بعد از ديگري مجاهدين
خلق را مسئول اعتراضات معرفي كردند. سيل مواضع مقامات رژيم وحشت آنها از گسترش
قيام سراسري و محبوبيت گسترش يابنده مجاهدين خلق و شوراي ملي مقاومت ايران را
بازتاب مي كند.
ديكتاتوري مذهبي به سركوب گسترده اي براي مقابله با
تظاهركنندگان مبادرت كرده است. سپاه پاسداران حداقل 50 تن را كشته و صدها تن را
مجروح كرده است. بنا بر گزارشهاي منابع ما در داخل كشور، تا پايان روز نهم
تظاهرات، حداقل 3000 نفر دستگير شده بودند.
گزارش هاي متعددي حاكي از آن است كه نيروهاي امنيتي عملاَ به درب خانه هاي
مردم مراجعه كرده و آنها را از شركت در تظاهرات برحذر مي دارند. تور سركوب تا حد
ممكن گسترش يافته است.
با توجه به اين سركوب وحشيانه، جامه بين المللي نمي بايد
سكوت اتخاذ كند. شوراي امنيت ملل متحد مي بايد اقدامات تنبيهي را عليه جنايات رژيم
اتخاذ نمايد. مردم و
اپوزيسيون ايران براي سالهاي متمادي چنين خواسته اي داشته اند. ما نمي بايد فراموش
كنيم كه مسئولان قتل عام هولناك 30 هزار زنداني سياسي در سال 1367، امروز هنوز در
ايران در قدرت هستند و داراي مناصب ارشد اجرايي و قضايي بوده و درگير كشتار
تظاهركنندگان در خيابان هستند.
شايد تفاوت نهايي بين تظاهرات 2009 و قيام اخير اين خواهد
بود كه اين آخري در سرنگون كردن استبداد مذهبي منفور موفق خواهد بود. مردم ايران
با اشتياق بسيار اميد دارند كه چنين شود.
مريم رجوي رئيس جمهور برگزيده شوراي ملي مقاومت ايران، يك
ائتلاف اپوزيسيون ايران مستقر در پاريس مي باشد.
در توئیتر با نام @ bahareazady مطالب مارا دنبال کنید
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر