ايران آزاد فردا،19،اكتبر،2015: فخری (زیبا) غلامی، مجاهدی شجاع و با صلابت و پرتوان و خستگی ناپذیر

مجاهد شهید فخری غلامی یلی از کرمانشاه مجاهد شهید فخری(زیبا) غلامی یکی از یلان کرمانشاهی بود که در یک درگیری خیابانی به شدت مجروح و سپس دستگیر شد. او بعد از مدتی اسارت در زندانهای همدان و کرمانشاه و تحمل شکنجه های مختلف در سال۶۲ توسط دژخیمان رژیم خمینی در زندان همدان به شهادت رسید.

فخری نمونه ای از شیرزنان قهرمان مجاهد خلق است که حامل ارزشهای والای انسانی و مجاهدی بی نظیر بود. به رغم گذشت سی سال از شهادتش، صلابت، استواری، شجاعت و خستگی ناپذیری او در نبرد با دژخیمان حاکم همچون جواهری گرانبها می درخشد و یاد او همیشه همراهمان است.

فخری بسیار خلاق و بی باک بود. بسیاری از سنتهای ارتجاعی و کهنه را زیر پا گذاشت و با روحی سرکش و مسئول مسیر سختی را در نبرد با ارتجاع سیاه خمینی آغاز کرد و با سرفرازی و پرداخت خون پاکش آن را به سرانجامی قهرمانانه و پندآموز رساند.

نگاهی کوتاه به زندگی او می تواند سرمشقی با ارزش برای تک به تک ما در نبردمان علیه ولایت سفیانی خمینی و آل خبیث او باشد. باشد تا از آن ره توشه ای برگیریم و مسیر نبرد تا پیروزی را هر چه پربارتر طی کنیم.

فخری از دانشجویان دانشگاه رازی و از کارمندان دادگستری کرمانشاه بود. او در رژیم سابق دوره سپاهی دانش را در روستاهای مختلف کرمانشاه گذرانده بود. برای همین با اقشار مختلف جامعه از روستایی تا کارمند و دانشجو و… در ارتباط بود. دردها و مشکلات همه آنها را درد خود می دانست و برای درمان این دردها خود را مسئول و پاسخگو به وجدان خود و جامعه و تاریخ میهنش می دانست.

فخری در کشاکش انقلاب ۱۳۵۷ به قیام پیوست و در تظاهرات و قیام مردمی شرکتی فعال داشت. بعد از آن مسیر زندگیش عوض شد. فخری از سال ۵۸ با مجاهدین آشنا شد. او در انجمن جوانان مسلمان کرمانشاه بسیار اکتیو وفعال بود. در فروش نشریه مجاهد همراه تیم های مختلف در گوشه و کنار شهر شرکت می کرد و در تبلیغ افکار و آرمان مجاهدین سر از پا نمی شناخت.

با توجه به شناختی که از روستاهای اطراف کرمانشاه داشت به روستاها می رفت و مردم و روستائیان را نسبت به مجاهدین و آرمانشان آگاه می کرد. آنها نیز که فخری را می شناختند با دل و جان حرفهایش را می شنیدند.

فخری غلامی در پارک فخری در کاندیداتوری ریاست جمهوری برادر مجاهد مسعود رجوی در سال۵۸ شب و روز نداشت و تمام انرژی و توانش را به کار می گرفت و بسیار پرشور و پرتوان به کارهای تبلیغاتی پرداخت.

در همان دوران یک روز متوجه شد که تعدادی از نشریات یک خواهر میلیشیا از دستش افتاده و گلی شده است. او در جمع آوری آنها به آن میلیشیا کمک کرده و سپس با دقت و حوصله و وقت گذاری زیاد، همه آنها را از گل پاک کرد و گفته بود: «نباید حتی یک ریال از سرمایه سازمان به هدر برود. برای این نشریه ها پول خرج شده است.»

او سرشار از انرژی بود، هرگز در چهره اش آثار خستگی دیده نمی شد. در برنامه ریزی روزانه اش هر روز به چند روستا می رفت و برای روز بعد تعداد مراجعاتش به روستاها را اضافه میکرد.

فخری با مردم روستا خیلی خوش برخورد و ساده و بی آلایش بود. غذاهای ساده می خورد و می گفت دیگر نمی توانم مثل قبل در رفاه زندگی کنم. برای همین مردم و بخصوص زنان روستا از دیدن او بسیار خوشحال می شدند. او به سادگی دوشادوش آنها ساعتها در مزرعه کار می کرد و محصولات کشتزارها را درو می کرد. او می گفت مگر می شود درد دهقان را فهمید بدون این که خودت با آنها کار نکنی و دستهایت مثل آنها پینه نبندد؟

فخری دختران روستا را تشویق به درس خواندن و سوادآموزی می کرد و دنبال این بود که برای بیسوادان کلاس بگذارد تا حداقل سواد خواندن و نوشتن را داشته باشند.

فخری به همراه تعدادی از میلیشیاها و سایر هواداران مجاهدین در کرمانشاه کمیته هایی به اسم کمیته جوانان تشکیل داده بودند که خاص مجاهدین نبود و از هر قشر و طبقه ای داوطلبانه برای کمک به مردم در آن حضور داشتند. آنها در این کمیته ها مشکلات و مسائل مردم را در حد توانشان بررسی و حل می کردند. مثلا برای زنانی که مسن بودند خریدهایشان را انجام داده و نمی گذاشتند که در صف معطل بمانند. یا به دانش آموزانی که درسشان ضعیف بود کمک می کردند. عیادت از بیماران، انجام برخی کارهای سنگین مثل جابجایی بار و….، کمکهای امدادی و هرگونه کمک در رسته های مختلف پشتیبانی که در توان نفرات کمیته بود برای مردم محلی انجام داده می شد.

او پای صحبت زنان می نشست و به مشکلات آنها با حوصله و دقت و با محبت زیاد گوش میداد و دنبال راه حل برای آنها می گشت.

فخری چشم اندازهای روشنی برای آینده در نظر داشت، وی میخواست حداکثر رفاه برای مردم تامین باشد. می گفت مردم باید سواد و شغل و امکانات و تحصیل و… رایگان داشته باشند.

او در این آرزوها بود که ایام سیاه حاکمیت خمینی و مرتجعینی که تازه بر مسند قدرت نشسته بودند، آغازیدن گرفت و جنایتهای آخوندهای مرتجع در حق مردم بهار انقلاب را به زمستانی سیاه و سرد و تلخ تبدیل کرد.

سایه مرگ بر ایران به خصوص بر کردستان محروم و مظلوم سایه افکند. به جای آزادی، مرگ و محرومیت و جنگ و ویرانی به سرعت درب خانه های مردم بی پناه را کوبید.

کشتار مردم کردستان توسط رژیم خمینی در سال ۵۸ به فرمان خمینی دژخیم، پاسداران و آخوندها از جمله خلخالی جنایتکار، دیوانه وار کردستان را به خاک و خون کشیدند.

فخری در آن شرایط در حالیکه بسیار نگران بود می گفت: «احساس خطر میکنم. مسیری که این رژیم میرود، مسیری ضدخلقی است.»

کشتار مردم کردستان توسط رژیم خمینی۲به هنگامه کشتار مردم محروم کردستان، فخری قهرمان، بلافاصله به یاری آنها شتافت و به کردستان رفت و در حد توانش به مردم کمک کرد.

از سوی دیگر او به دلیل اینکه کارمند دادگستری کرمانشاه بود شاهد خیلی از صحنه های جنایات و دجالگری های پاسداران علیه مردم بود. از جمله دیده بود که چگونه جنازه های مردم را به دادگستری می آوردند. شاهد بود که مزدوران خمینی به کشته شدگان شلوار کردی روی لباسهایشان می پوشاندند.

فخری با نگرانی و ناراحتی و افسوس زیاد می گفت: «به تن جنازه هایی که شلوار لی پوشیده بودند شلوار کردی پوشاندند تا چنین وانمود کنند که اینها که کشته شدند کرد بودند. انگار کشتن مردم کردستان اشکال نداشته و قانونی است.»

پاسداران جهل و جنایت به خیال خام خود می خواستند با تعویض لباس بر جنایاتشان سرپوش گذاشته یا دجالانه آنرا توجیه کنند.

هر بار فخری با تاسف زیاد این صحنه ها را بازگو میکرد و از کشتار مردم بی گناه بسیار نگران و مضطرب بود.

او با شم انقلابی که داشت خطر ارتجاع زیر پرده دین را حس می کرد.

دو سال فاز سیاسی در فعالیت و تلاش شبانه روزی گذشت و برای فخری قهرمان دوران سخت تری آغاز شد.

هر که در این بزم مقربتر است           جام بلا بیشترش می دهند

بی خانمانی، ولی جنگنده تر از قبل

فخری بعد از ۳۰خرداد۶۰ به دلیل ضربه ای که نیروهای سازمان مجاهدین در تشکیلات کرمانشاه متحمل شده بودند، ارتباطاتش قطع شد. روزها به سختی بر او میگذشت. شب و روز دنبال وصل شدن بود.

فحری غلامی ایستاده و نشستهدر پاییز۶۰ در یکی از خیابان های کرمانشاه در حال شعار نویسی علیه رژیم بود که توسط پاسداران شناسایی شد. او از آن محیط دور شده و خودش را به یک خانه رساند. اهالی خانه وقتی متوجه شدند او مجاهد است به گرمی در خانه شان را بر روی او باز کرده و به او پناه دادند.

ولی او سر باز ایستادن نداشت و روز بعد مجدداً‌ فعالیتش را با شدت و شور بیشتری آغاز کرد.

او به دلیل شناخته شدگی محل ثابتی نداشت و مستمر از این خانه به خانه دیگر جابجا می شد ولی از فعالیتهایش دست نمی کشید و مستمر در جوش و خروش بود.

مدت کمی بعد در همان پاییز ۶۰ بار دیگر در خیابان مورد شناسایی قرار گرفت. اما با مهارت توانست صحنه را بچرخاند و پاسداران را سر کار گذاشته و خودش را از حلقه تنگ محاصره مزدوران سپاه و کمیته بیرون کشیده و از آن محیط خارج شد.

بگیر وببندها از یک سو و شلاق و دار و درفش و شکنجه از سوی دیگر به شدت جریان داشت. فخری در همان ایام تقریبا شبی چند ساعت بی وقفه و خستگی ناپذیر و با شور و شوقی زیاد تمامی مطالب سازمان را از رادیو مجاهد می گرفت. آنها را روی کاغذ پوستی بازنویسی کرده و سپس آنها را توزیع و پخش می کرد.

اوایل زمستان۶۰ هنگامی که در یک ماموریت در قم به سر میبرد در مسافرخانه مجددأ مورد شناسایی قرار گرفت. پاسداران به محل استقرار او ریختند. او از یک فرصت پیش آمده استفاده کرد و خودش را پنهان کرد. پاسداران بعد از مدتی جستجو گورشان را گم کردند بدون اینکه بتوانند به او دسترسی پیدا کنند.

بعد از این صحنه فخری خودش را از این محل که دیگر آلوده و سرخ محسوب می شد خارج کرده و شبانه به شهر دیگری رفت. بعد از دو روز که در خانه یکی از آشنایانش به سر برد به همدان رفت و در آنجا با نیروهای سازمان فعالیتهایش را از سر گرفت.

در یکی از فعالیتهایش وقتی سر قرار رفته بود توسط خائنی محل قرار او لو رفته و در محاصره گله پاسداران قرار گرفت.

فخری برای شکستن محاصره، قصد داشت از سلاحی که به همراه داشت استفاده کند، ولی مزدوران به دست او شلیک کردند و سلاح از دستش افتاد و مورد اصابت قرار گرفت. پاسداران گلوله دیگری به او شلیک می کنند که به پایش اصابت می کند. وقتی مزدوران بالای سر او رسیدند به صورتش هم شلیک کردند. تیر به چانه او اصابت کرده و به شدت زخمی شد.

فخری قهرمان، با تنی مجروح اما عزمی استوار توسط پاسداران به زندان همدان منتقل شد.

فصلی دیگر از شهامت و شجاعت و ایستادگی

فخری فصلی دیگر از شهامت و شجاعت و ایستادگی را در زندان آغاز کرد.

او در زندان و زیر شکنجه های وحشیانه دژخیمان خمینی مسیر تسلیم ناپذیری را طی کرد و به دیگران هم بسا درسها آموخت.

وقتی به او گفتند یا اعدام یا مصاحبه او قاطعانه گفت: «اعدامم کنید من از آرمانم کوتاه نمی آیم».

پاسداران که در مقابل او به عجز افتاده بودند او را برای مدتی از زندان همدان به زندان کرمانشاه منتقل کردند تا شاید بتوانند از طریق آشنایان و دوستانش، خدشه ای بر اراده آهنین و ایمان استوارش وارد آورند.

اما فخری قاطعانه نقشه جلادان را بر هم زد و داغ دادن اطلاعات را بر دل کثیف آنها گذاشت.

او هنگام مواجه با دیگر مجاهدان اسیر به دژخیمان شکنجه گر گفته بود: «من این افراد را نمی شناسم و خودم همه کارها را میکردم.»

به این ترتیب فخری قهرمان خطر را از روی تعدادی از یاران مجاهدش برداشت.

به رغم فشارها و شکنجه های زندان، او در آخرین ماه رمضان زندگیش، روزه هایش را گرفت.

نهایتاً مجاهد قهرمان فخری غلامی در سال ۱۳۶۲ در زندان همدان بعد از تحمل شکنجه های وحشیانه سربه دار شد و جانانه به عهد و آرمانش وفا نمود.

مجاهد شهید فخری غلامیخانواده وی توانستند پیکر این شهید قهرمان را از رژیم تحویل بگیرند و او را طبق وصیت خودش در روستای چقاگنوژ (از بخش کوزران) به خاک سپردند.

فخری در وصیت نامه اش نوشته بود: «یک ماه روزه و نماز قرضی دارم که بعد از شهادتم برایم ادا شود.»

نام و یاد فخری غلامی تا به ابد زنده و جاوید است.

یاد و راه و آرمان، او در دستهای پینه بسته روستاییان، در کلاس و درس دانشگاه، در دادخواهی از مردم محروم، در روستا و کوچه و خیابان یا هر کجا که نسیمی از سازندگی و آبادانی باشد، حی و حاضر و زنده و پویا است.

درود بر شیرزن قهرمان مجاهد خلق فخری غلامی که با اراده پولادین خود دشمن زبون را در مقابل آرمانش به زانو درآورد.

درود درود درود

سایت ایران آزادفردا