در ساده ترین تعریف، شعار به معنای جمله ای موزون و ساده که توان بیان
نظر جمعیِ گروهی را داشته باشد به کار گرفته می شود. هر گروهی بنا به ماهیت و برنامه
اش از شعار برای نشان دادن هدف خود و راه رسیده به آن استفاده می کند. البته شعار می
تواند به کلی تو خالی بوده و یا اینکه چیزی را بیان کند که اساساً وجود نداشته باشد
و تنها برای گول زدن اذهان مردم به کار گرفته شود. مردم عمدتاً و در طول زمان از پس
تشخیص این دو نوع شعار برمی آیند. شعار را می توان از طریق ذهن خلاق یک متخصص در اتاقی
دربسته ساخت، که در بسیاری از موارد بسیار هم کارساز می باشد، یا اینکه آن را در میدان
عمل و اساساً از درک وقایع کشف کرد و به کار برد. شعار مقاومت ملی ما ایرانیان، که
به وسیلۀ مریم رجوی رئیس جمهور برگزیدۀ دورۀ گذار، در صحنۀ سیاسی ایران جا باز کرده
است، از میدان عمل مبارزه با رژیم آدمخوار آخوندی بیرون آمده است. زمانیکه ستارخان
با تعداد انگشت شمار مجاهدین اش از کوی امیرخیز بر علیه قشون پرشمار محمد علی شاه و
دسیسه های روسیه قیام کرد و بیرق های سفید تسلیم را از سردر خانه ها پایین کشید، چه
شعاری در سر داشت؟ و یا محمد مصدق با چه شعاری پروژۀ بزرگ ملی شدن نفت را در جدالی
سخت با شاه ایران و از آن مهمتر با اجنبی ها به پیروزی رساند. محمدآقا حنیف نژاد تنها
با شعار "می توان و باید" بذر سازمانی را در محیطی به شدت سرخورده که در
آن قدرت پوشالی محمد رضا شاه تنوره می کشید، در زمین مستعد وطن کاشت که امروز پس گذشت
نیم قرن همچنان از آرمان آزادی انسان دفاع جانانه می کند.
30 خرداد
60 سرآغاز فصلی نو در تاریخ مردم ایران است. رژیم تازه به دوران رسیدۀ آخوندی در مدت
زمان بسیار کوتاه تمام آزادی های مردم ایران را، که به قیمت جان و مبارزۀ صد ساله به
دست آورده بودند، با بیرحمی سرکوب می کرد. اتفاقات آن روزها در ذهن و چشم بسیاری هنوز
تازه مانده است. چماقداران لات، با ایدئولوژی عقب ماندۀ آخوندی در سر، به جان آزادیخواهان
افتادند و در مقابل چشمان حیرت زدۀ تودۀ مردم فضای هرگونه فعالیت سیاسی و حتی اجتماعی
را اساساً از میان برداشتند. کسانیکه، به طور مثال از 22 خرداد 59 تا 30 خرداد 60 به
خاطر بیاورند و در آن تعمق کنند، به این حقیقت خواهند رسید که اصل حرف خمینی و آدم
هایش حذف تام و تمام همۀ مخالفین، به خصوص مجاهدین خلق، بود؛ بی هیچ تخفیفی. این عصارۀ
حکومت ولایت فقیه است که از اعماق چاه عقب افتادگی در ذهن خمینی جا داشت و او با یک
دندگی، که از نتایج کوتاه فکری است، قصد جاانداختن آن را داشت. تقریباً تمامی نیروها
و شخصیتها در مقابل این همه وحوشت و خشونت تاب نیآوردند. سازمان مجاهدین خلق ایران،
مسعود رجوی، با اشراف به نقش تاریخی خود و جنبشی که نمایندگی می کردند از میدان به
در نرفتند. تظاهرات تاریخی 30 خرداد را ترتیب دادند و بعد از آن با همۀ هستی و جسم
و جان خویش به مصاف اژدها رفتند. از فردای 30 خرداد رژیم آدمخوار آخوندی، که به هیئت
کریه اسدالله لاجوردی و حاج داوود رحمانی درآمده بود، با اختناق لخت و با قصد از میان
برداشتن همۀ مخالفین دست به کار شد.
روز 30 خرداد بعدها به روز شهدا و زندانیان سیاسی تبدیل شد. چند سال بعد،
سال1366، در این روز ارتش آزادیبخش ملی ایران به ابتکار مسعود رجوی تشکیل شد، که در
کوتاه ترین زمان ضربات سنگینی به ماشین جنگ خمینی وارد کرد و به عنوان پارامتر اصلی
داخلی موجب پایان گرفتن جنگ شد. از یادآوری فهرستی وقایع می گذرم. تنها به بمب باران
پایگاه های ارتش آزادیبخش در عراق و حمله و دستگیری های اور سور واز اشاره می کنم که
باز رژیم درماندۀ آخوندی به قصد متلاشی کردن مقاومت ملی ما ایرانیان به دست اجنبی به
میدان آمده بود. پایداری تام مجاهدان آزادی در اشرف و هم اکنون در لیبرتی مهر شکست
محتوم رژیم درماندۀ آخوندی را بر پیشانی آنها و حامیان حرام لقمه حک کرده است. در این
کارزار نه می بایست به لغزهای منابع نواستعماری گوش سپرد و نه به وردهای نومیدانۀ کسانی
از صف این مبارزۀ جانانه خارج شده اند.
برای بزرگداشت 30 خرداد، سرفصل انقلاب نوین دمکراتیک، با آگاهی این امر
که شعار "می توان و باید" از ستارخان و مصدق و حنیف و دیگر مبارزان راه آزادی
ایران زمین به ما رسیده است، می بایست متشکل در گردهم آئی بزرگ 13 ژوئن در ویلپن کنیم.
می بایست تمام احاد مردم را در هر جای جهان به این تظاهرات برعلیه بنیادگرائی به میدان
آورد، چرا بنیادگرائی معضل هر انسان متمدن و آزاد می باشد. فقط کافی است به پنل شخصیتهای
خارجی توجه کرد، که بسیاری در برابر سیاست کثیف دولتهایشان ایستادگی کردند و به جبهۀ
مبارزه مردم ایران پیوسته اند. مبارزه بر علیه رژیم آدمخوار آخوندی نه تنها در انحصار
کسی نیست، بلکه حق و وظیفۀ همه، به خصوص ما ایرانی می باشد.
دو روز پیش در برنامۀ معرفی کتاب "صدای مردم" شخصی از میان
جمعیت از من سوال کرد: مبارزه بر علیه بنیادگرائی و بر علیه رژیم بنیادگرای حاکم برایران
چند در صد شانس پیروزی دارد؟
جواب: صد در صد. چرا که ما ایرانیان مبارز اراده کرده ایم تا تخت خلیفۀ
تهران را واژگون کنیم و خواهیم کرد.
چه کسی در مقابل "می توان و باید" تاب خواهد آورد؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر