همبستگی ملی 1،فوریه،2016 : هادی مظفری:‌ پز سیاسی به صرف یک سیلی جانانه

هادی مظفری نه به روحانی سفر روحانی به پاریس

میدان تاریخی «دانفر روشرو» در پاریس، پنجشنبه بیست و هشتم ژانویه یک روز تاریخی دیگر را پشت سر گذاشت. مقاومت ایران همراه با حامیان بین المللی اش با حضور چشمگیر خود در این میدان و خیابانهای منتهی به آن با برافراشتن پرچمهای شیر و خورشید نشانِ ایران و پلاکاردهای «نه» به روحانی و «نه» به اعدام و فریادهای اعتراض خویش، صحنه های پر شکوهی از مقاومت و ایستادگی را رقم زدند که انعکاس و بازتاب گسترده ای در سطح جهانی، در پی داشت.

آری! این تصویری از مقاومت خستگی ناپذیر ایران بود که به نمایندگی از ملتِ در رنج و تحت ظلم و ستم ولایت فقیه، از پاریس به سراسر جهان مخابره گردید. پیام مثل همیشه روشن و واضح بود: تجارت نفت با خون، ممنوع.

این اولین بار نیست که مقاومت ایران در مقابل این تجارت ناعادلانه و غیر منصفانه ایستاده و صدای مظلومیت مردم ایران را به گوش جهانیان رسانده است. متاسفانه آخرین بار هم نخواهد بود.

مادامی که مشتی وطن فروشِ عمامه به سر در سرزمین ما زمام امور را در دست دارند، در بر همین پاشنه خواهد چرخید. اما همین حضور در صحنه و فریادهای اعتراض و متعاقب آن لرزیدن خیابانهای پاریس در زیر گامهای اعضا و هوادارانِ مقاومت، انعکاسی است از خواست واقعی مردم ایران که به خوبی می دانند بستن قراردادهای میلیاردی دردی از آنها درمان نخواهد کرد و گره ای از کارشان نخواهد گشود. در طول مسیر راهپیمایی شاهد حمایت پرشور شهروندان فرانسوی از شرکت کنندگان در این تظاهرات تاریخی بودیم که بیانگر این نکته است که آنها نیز از آنچه در آن ساعات در کاخ «الیزه» می گذشت، راضی نبودند.

رهبران کشورهای اروپایی و در مجموع غربی ها حتما صدای مقاومت ایران را شنیده اند. البته آنها نیز از نزدیکی با این رژیم و عوامل جانی و تبهکاری همچون روحانی شرم دارند اما چه می شود کرد که بفرما زدن آخوندها بر سر سفرۀ ملت ایران و پیشکش های حاتم طائی گونه شان به حدی به قول معروف چرب و چیلی و چشمگیر است که نمی شود به راحتی از آنها چشم پوشید، حتی اگر به بهای فشردن دستی تا مرفق آغشته به خونِ مردم یک سرزمین باشد.

با نگاهی گذرا به قراردادهای این سفر ننگین به راحتی می توان دریافت که هیچ حرکتی در جهت سرمایه گذاری داخل کشور (یعنی همان چیزی که آخوندها پس از غارتهای نجومی سخت نیازمند آنند) وجود ندارد.

 هیچ حرکتی در جهت «اشتغال زایی» صورت نگرفته است. شرط شرکت پژو- سیتروئن رساندن تولید خویش به یک میلیون ششصد هزار خودرو و افزایش تولید تا دو میلیون خودرو در سال دوهزار وبیست بوده است و این در حالیست که خیابانهای کلان شهرهای ایران تا همین امروز هم کشش و گنجایش اینهمه وسایط نقلیه دودزا و مرگ آور را ندارند.

در قرارداد هواپیماهای ایرباس نیز دَه فروند هواپیمای پهن پیکر گنجانیده شده است که بنا به روایتی جهت پرواز و فرود، نیازمند فرودگاه هایی هستند که در کشور موجود نیست. ظاهرا روباه بنفش این پند «سعدی» شیراز را یا اصلا نشنیده یا به روی نامبارک نیاورده که فرمود:

یا مکن با پیلبانان دوستی یا بنا کن خانه ای در خورد پیل

در این میان از حضور بانکهای فرانسوی نیز خبری نیست. ظاهرا آنها از جریمۀ سنگین (9 میلیارد دلاری) بانک بزرگ فرانسوی "بی.ان.پی" در سال 2014 به لحاظ عدم رعایت تحریم‌های ثانویه آمریکا در معامله با ایران، درس عبرت گرفته اند و در این خصوص فعلا دست به عصا راه می روند.

از شرایط فروش نفت به «توتال» هم اگر پرده برداری شود آنوقت بیش از پیش پی خواهیم برد که این معاملات کاملا یکطرفه و به سود کشورهای طرف قرارداد منعقد شده اند.

این حاتم بخشی ها از جیب ملت ایران، انسان را به یاد شاه کارهای شاهان قاجار و خصوصا جناب مظفرالدین شاه می اندازد که به عشق سفر به فرنگ سه بار به اروپا رفت و هزینه هایش را هم معمولا با گرفتن وام از کشورهای روسیه و انگلیس و در ازای اعطای امتیازات مختلف، تامین می کرد. او برای تامین هزینه های دومین سفر خود به اروپا وامی به مبلغ ده میلیون روبل از روسیه دریافت کرد و پس از اعطای امتیازاتی به این کشور در شمال ایران، عازم اروپا شد.

اگر هدف شاه قاجار از مسافرتهای مملکت بر باد ده را گشت و گذار و تفریح و عوض کردن آب و هوای جنابش تعبیر کنیم، قطعا سفر شاهک عمامه به سر به ایتالیا و فرانسه و بذل و بخشش از جیب ملت ایران را می توان به هوی و هوس جهت یک فقره «پز سیاسی» برای او و دولتش قلمداد نمود. همان چیزی که در اثنای جنگ درونی جناحها و مخصوصا در آستانۀ انتخابات، شدیدا به آن نیازمند می باشد.

فعلا که روباه بنفش بابت این «پز سیاسی» یک سیلی محکم و جانانه از مقاومت ایران دریافت کرده است.

 حمایت بی وقفه از اسد جنایتکار در سوریه، تلاش روزافزون جهت صدور تروریسم به اقصی نقاط جهان و ساخت سلاحهای کشتار جمعی و موشکهایی که خودش دستور تولید آنها را با «شدت و جدیّت» بیشتر صادر کرده است، در کنار نقض حقوق بشر در ایران و حمایت و دفاع بیشرمانه از اعدام، البته بن بستهایی را در روابط خارجی رقم زده اند که گشودن آنها مستلزم سرنگونی تام و تمام حکومت فاشیستی – تروریستی ولایت فقیه در ایران خواهد بود.