همبستگی ملی، 4،دسامبر،2015 : پوریا دلیران:‌ ”بخشی از دیوار زندان اوین فرو ریخت”

(تعظیم به مادران زندانیاسی سیاسی )

نقش دیوار، فراق و جدایی را نشان دادن است، اما دیوارهایی هم هستند که علاوه بر جدا کردن انسانها از یکدیگر، دوری و بی خبری را، دراز مدت و ابدی می نمایانند. مانند حبسهای سنگین زندانیان! ولی شکستن و فرو ریزاندن! آنها کار انسانهای دو سوی این دیوارهاست. مانند کاری که مادران زندانیان سیاسی در همین چند روز اخیر موفق به انجام آن شدند. منتهی با پرداخت قیمت. چگونه؟ رفتن به آن سوی دیوار و خشت خشت این دیوار ستبر استبداد آخوندها را با چنگ وناخن و دندان، کندن وانداختن!

مادرانی که از ظلم و ستم فاشیستها به فرزندانشان، مرعوب و وحشت زده نشدند، توهین و تهمت و ناسزا، تازیانه و شکنجه و سلول انفرادی را به جان خریدند و فرزندان دلیرشان را تنها نگذاشتند. درست مانند خانوادههای زندانیان سیاسی دهه های گذشته که بخاطر اسارت جگر گوشه هایشان به حبس و اتاق شکنجه کشیده شدند و حتی به چوبه های دار بوسه زدند.

اما حالا دژخیم خون آشام و نگهبانان و پاسداران دیوار خشن زندان اوین و گوهردشت و قرچک ورامین، شاهد درخشش نبرد حماسی مادرانی است که آگاهی از ستم و بیداد ولی فقیه ارتجاع را با اراده جبرشکن خود در دیگی از تجارب مادران زجر کشیده این میهن اسیر، ریخته وآشی برای آخوندهای دین فروش، تهیه کرده اند که صد و جب روغن آغشته به زهر هلائل دارد که زهر اتمی را کارساز ترنموده است.

امروز بخشی از دیوار اوین به همت این مادران فرویخت، البته با حمایت فرزندانشان در سلولهای انفرادی و جمعی با رفتن به آن سوی دیوار زندان، با همبستگی سایر زندانیان سیاسی، با اعتصاب غذا فرزندان و خودشان وآشنایان و دوستان و همدردان.

این کار و این نبرد مانند تبر و کلنگ و بولدوزری می ماند که سنتاً در دست مردان بوده اما حالا به دست زنان و خواهران و مادرانی افتاده است که طرز کار و استفاده از آن برای ریختن دیوار ستم را، فرا گرفته اند.

خوب است در همین جا یادی کنم از مادران مفقودشدگان و زندانیان سیاسی آمریکای لاتین در سالهای گذشته به ویژه مادران آرژانتینی که سالها، تبر به دست این راه را پیموده بودند و با روسریهای گلدار خیلی قشنگشان نمادی از مظلومیت و حیا و پایداری شدند. همچنین یادی از فرو ریختن دیوار برلین که در ابتدا در ذهن و ضمیر آزادیخواهان شکسته شد تا پس از تلاشهای پیگیر نیروهای مترقی در واقعیتها نیز فرو ریخت.

و باز همچنین درود بفرستیم به مادران شهدای مقاومت مردم ایران از 30 خردادسال 60 تا مادران زندانیان مجاهد و مبارز قتل عام سال 67 به دست خمینی ملعون و به همه خواهران و مادران زندانیان سیاسی این ایام، درود و هزاران دورد.

در پایان نگاهی به چهره این مادر فداکار بیندازیم که روزی تابلویی در موزه مقاومت خواهد شد.