انتقام يا كين توزي (قسمت سوم)

در مورد نامه سرگشاده ايرج مصداقي و مطالبي كه تحت عنوان خاطرات زندان نوشته، به عنوان كسي كه بيش از10سال تجربه زندانهاي رژيم خميني را داشته، مي گويم اين نوشته ها آكنده از تحريف و كتمان حقيقت،  قلب واقعيت و دروغ و وارونه گويي است كه به نمونه هايي از آنها دراين مقاله خواهم پرداخت. اما پيش از آن بايد اشاره كنم كه درخلال همة اينها، حرف  اصلي مصداقي مثل هر تواب ديگر، با ما ، از زندان اوين تا زندان ليبرتي، هميشه كوبيدن اصل مقاومت و سر آن بوده است. بازجوها و توابها  هميشه مي گفتند و گويند كه شما چرا فريب مسعود رجوي را مي خوريد كه شما را زير شكنجه و اعدام مي فرستد و خودش اينجا نيست؟ چرا بيخودي مقاومت مي كنيد و خودتان را به كشتن مي دهيد و به جايي هم نمي رسيد؟ چرا اين سختيها و شكنجه ها را تحمل مي كنيد؟  چرا مي گوييد در زندان و  رو در روي  بازجو و جلاد بايد برسر موضع خود ايستاد؟ چرا نبايد با نوشتن يك توبه نامه از زندان بيرون آمد و جان خود را نجات داد ؟  چرا تشكيلات داريد و به  الزامات و ضوابط آن پايبند هستيد؟ چرا مثل خيليها تشكيلاتتان را منحل نمي كنيد؟ چرا دست به انقلاب ايدئولوژيك دروني زده ايد؟ چرا دراين سالها در اشرف ايستادگي كرديد و از ده سال پيش كه در عراق جنگ شد آن جا را ترك نكرديد؟ و ...

البته در پاسخ به همه اين سؤالها كه طبعا هرمجاهدي كه قيمتش را داده، ده بار بيشتر از خودش پرسيده، مجاهدين ومقاومت ايران خيلي روشنگري كرده اند و من هم مي توانم صفحات زيادي بنويسم كه طبعا براي هر فردي كه از مسايل مقاومت در برابر رژيم آخوندي مطلع نيست ، بسيار مفيد ولازم است. اما تا آن جا كه به حرفهاي توابان برمي گردد، فكرنمي كنم در اين مورد ابهام و سوالي باشد. بحث برسر سياستي مشخص است كه به طور كين توزانه و خائنانه مي خواهد به مقاومت سازمانيافته و سازش ناپذير در برابر فاشيسم مذهبي حاكم ضربه بزند. ولي آن را تحت عنوان «منتقدجدي» پرده پوشي مي كند. درحاليكه بين  انتقاد و دشمني و كين توزي تفاوت بسيار است. يكي هرچند نظرش متفاوت باشد يا حتي درست نباشد، ولي هدفش و جهت گيريش تقويت و تصحيح و تكميل كار يك جنبش مقاومت در زير سركوب وحشيانه دشمن است. ديگري هدفش و جهت گيريش تخطئه و نامشروع كردن و درهم شكستن و زمينه سازي براي «تسهيل» سركوب و كشتار اين جنبش است. او منتقد نيست، بلكه دشمن جنبش مقاومت است . منتها از آن جا كه اين دشمني مشروعيت ندارد و  مردم از آن نفرت دارند، آن را پردهپوشي مي كند.
مصداقي همان اول مي نويسد: «در توصيف خط مشي خودم بايستي بگويم من منتقد جدي مجاهدين هستم و دشمن آشتي‌ناپذير رژيم». كه  اين «كد مشترك»ي است كه هم در سالهايي كه زندان بودم  در حرف توابان و خدمتگزاران جلادان شاهدش بوده ام و هم در شرايط كنوني شاهد تكرار آن در  لجن پراكنيهاي سايتهاي وزارت اطلاعات هستم و جالب است كه، براي فرار به جلو، اغلب آنها بلافاصله حرف شناخته شده ديگر وزارت را تكرار مي كنند و مي گويند : «مجاهدين هركس را كه مخالف و منتقد آنها باشد متهم مي كنند كه مال وزرات اطلاعات است» و اين «كد» را هم من مي شناسم و مي دانم كه سفارش مشخص وزارت به همين سايتها وخدمتگزاران است. اما موضوع  درصحنة سياسي روشن است و هركس بيطرفانه و منصفانه قضاوت كند، مي تواند دشمني را از دوستي، و انتقاد را از تلاش براي شكستن و تسهيل سركوب، تشخيص دهد و نمي توان،  با فرار به جلو يا مظلوم بازي كاذب، آب را گل آلود كرد.
من به عنوان كسي كه زنداني بوده و علاوه بر نوشته هاي مصداقي درمورد مقاومت مجاهدين در اشرف يا در زندان ليبرتي،  نوشته هايش درمورد زندانهاي اوين و گوهر دشت و قزل حصار را هم خوانده است، مي خواهم به هموطنان بگويم كه مواضع مصداقي درست برعكس چيزيست كه در توصيف خودش مي خواهد بقبولاند. مواضع او، هم در رابطه با مقاومت كردن مجاهدين در برابر جلادان در زندان اوين و ديگر زندانهاي رژيم و هم در رابطه با مقاومت كردن مجاهدين در زندان ليبرتي ، يا در شرايط محاصره و حملات سركوبگرانه در اشرف، نه «انتقاد» ، بلكه كين توزي و «دشمني» آشكار و «سياستي جنايتكارانه» به موازات «جنايت سياسيِ» صورت گرفته عليه مجاهدين، و كاملا در خط دشمن است.

قتل عامهاي سال67 (قسمت دوم)

 ابتدا مختصري در مورد چگونگي نجات خودم از قتل عام سال 67 كه خميني فتواي كشتار جمعي

سرموضع را صادر كرد، توضيح ميدهم.

از چند ماه  قبل از قتل عامها، من در انفرادي و زير بازجويي و شكنجه مستمر بودم و اطلاعات يكي از بستگانم را از من ميخواستند كه به خاطر انجام يك عمليات تحت تعقيب آنها بود. همزمان با شروع اعدامها در اوايل مرداد به علت خونريزي كليه هايم  از درد شديد درانفرادي بيهوش شدم. پاسداري كه صبحها براي چاي دادن به سلولها سرمي زد، من را درحال بيهوشي  و افتاده در سلول مي بيند و باهمان چرخ توزيع چاي به بهداري منتقل مي كند. به خاطر ضعف جسمي و تزريق مرفين براي درد شديدي كه داشتم مرتب بيهوش ميشدم. وقتي يكبار به هوش آمدم، ديدم سُرُم از دستم خارج شده و مايع آن روي زيرپيراهن پاشيده شده بود. قسمت سوزن هنوز در دستم بود و به خاطر همين خون بيرون زده بود و همه جا خوني بود و معلوم بود كه كسي نيامده سربزند. به نظرم آن قدر دركارهاي قتل عام و كشتار مشغول بودند كه همه چيز ديگر را ول كرده بودند. وقتي از بيهوشي بيرون آمده بودم، از روي دانه هاي تفاله چاي كه روي لباسهايم بود، فهميدم كه با چرخ چاي مرا به بهداري آورده اند.  يك زنداني كه اتهام غير سياسي (سرقت مسلحانه) داشت، كنارم مجاهدين  روي تخت ديگري بود.  با وجود اينكه پاراواني از پارچه سفيد بين ما بود، وي از حركات من متوجه شد كه به هوش هستم و  اسم مرا سؤال كرد  و وقتي جواب دادم و اسم و فاميليم را به وي گفتم، گفت كه چند بار اينجا آمدند و تو را صدا زدند و من نميدانستم كه تو هستي . حتما در آن زمان كه براي صدا زدن آمده بودند، من كاملا بيهوش بوده و متوجه هيچ چيز نشده بودم . بعدا حدس  زدم كه شايد اين صدا زدن  براي بردن به دادگاه قتل عام بوده و شايد هم براي بازجويي بوده است

.

بعد از چند روز از درمانگاه من را به سلول انفرادي بر گرداندند. به دليل مسكنهاي قوي كه مصرف كرده بودم سرگيجه داشتم و نميتوانستم خوب راه بروم و از راهرو كه عبور كردم در هاي سلولها در دوطرف راهرو  همه باز بود و  ساكهاي بچه ها جلو درها بود. روز بعد درحاليكه درسلول انفرادي خودم بودم، صداي باز و بسته شدن درها را شنيدم و  بعد از مدتي سكوت دوباره حاكم شد. دو نفر كه درسلولهاي نزديك من بودند  از زير در با هم صحبت ميكردند، يكي به ديگري ميگفت كه من تقاضاي عفو پر نكردم، و ديگري جواب داد من هم پرنكردم. غروب آن روز دوباره صداي بازشدن در هاي سلولهاي انفرادي را شنيدم، چند لحظه بعد صداي در زدن به درب  يك سلول را شنيدم كه زنداني داخل سلول مي گفت مرا يادتان رفته ببريد، من از زير در گوش ميكردم و متوجه شدم كه پاسدار دريچه سلول وي را بازكرد و اسم او را سؤال كرد. او گفت من يعقوب حسني هستم، من يعقوب را در سال 61 در  بند عمومي واحد يك قزل حصار ديده بودم و او را  ميشناختم.  پاسدار به يعقوب  گفت كه چشم بند بزن و بيا بيرون. در همان لحظه اي كه يعقوب را  از سلول بيرون آورد، صداي قاسم ديانت را هم شنيدم كه به يعقوب مي گفت خوشحالم كه در اين آخرين لحظات با تو هستم ، بعد صداي پاسدار را شنيدم كه گفت با هم حرف نزنيد وگرنه همينجا حسابتان را مي رسم. بعد صداي پاي پاسدار آمد كه آنها را برد و بعد وقتي در «در بسته»  بودم، فهميدم كه يعقوب و قاسم را در  همان شب اعدام كرده بودند.

اتاق در بسته و سالن 6 اوين

چند روز بعد مرا  به بند 325 اتاق «در بسته» بردند كه در آن جا حدود سي نفر بوديم.  از چند نفر سوال كردم كه بچه ها كجا هستند  و چه  شده است؟ گفتند كه همه را پيش هيأت عفو بردند و آنهايي كه تقاضاي عفو نكردند، اعدام شدند. در اين جا بود كه فهميدم همه بچه هايي كه ساكهايشان دم در سلولهاي انفرادي بوده و هنگام آمدن از بهداري آنها را ديده بودم،  اعدام شده اند.  تقريبا از جلو 60 سلول رد شده بودم  كه درهاي همه آنها باز و ساكها جلو در بود و اسامي افراد روي ساكها نوشته شده بود. از آن جا كه حالم خيلي بد بود هيچ كدام از  اسامي روي ساكها در ذهنم نمانده است

 بعد از دو سه هفته در شهريور 67ما را از اتاق «در بسته» به سالن شماره 6  اوين بردند كه تقريبا پر بود و 200 نفر را از جاهاي مختلف  به آن جا آورده بودند.  تقريبا يك هفته بعد،  يك روز ساعت 5 بعدازظهر بود كه يك پاسدار آمد و  اسامي من و 21نفر ديگر را خواند كه براي رفتن به دادگاه آماده باشيم . اما تا ساعت 10 شب دنبال ما نيامدند . ديگر آخرشب شده بود و من خوابيدم . يادم هست كه محمد راپوتان كه جزو ما 22نفر بود ، به من گفت كه توچقدر بي‌خيال هستي ، امشب مي خواهند ما را براي اعدام ببرند و تو خوابيده اي. و به شوخي گفت بهتراست نمازت را بخواني، من به او گفتم كه  نماز مغرب وعشا را خوانده ام . ساعت 11 بچه ها بيدارم كردند وگفتند ما را صدا كردند.  من چون تجربه قبلي از اعدام مصنوعي داشتم، شب شام نخوردم و سعي كردم  كه آب هم نخورم، ما  كه در اتاقهاي مختلف سالن 6 بوديم به راهرو سالن آمديم و  ساير زندانيان هم به راهرو مي آمدند و با ما خداحافظي مي كردند. وقتي از در بند خارج مي شديم  به ما چشم بند زدند و مارا با ميني بوس به محل ديگري كه فكرمي كنم دادستاني بود، بردند. درآنجا دريك راهرو نشاندند و  تقريبا 5 تا 6ساعت در آنجا نشستيم ولي خبري نشد  و ديگر نزديك صبح بود كه مارا به سالن 6 برگرداندند . يك هفته بعد كه ديگر اويل مهر بود  مجددا همين ريل تكرارشد و باز مارا به سالن 6 برگرداندند و ديگر خبري از دادگاه نشد.

فضاي ما كه دو بار ما را ازسالن 6 به راهرو دادگاه بردند، اين طور بود كه براي خودمان اعدام را بريده بوديم و سر اين موضوع با هم شوخي ميكرديم و  اصلا فضاي ترس و دلهره نداشتيم چرا كه همه در اين مدت 6-7 سال تجارب زيادي داشتيم ، يادم مي آيد كه ساعت 5  كه در سالن ما را  براي دادگاه صدا كردند، دو نفر با هم صحبت ميكردند كه اسم آنها يادم نيست، يكي كه اسمش در ليست نبود، به آن ديگري كه اسمش در ليست اعداميها بود ، دلداري ميداد ولي فردي كه اسمش در ليست بود با روحيه بالا ميگفت مرگ تا زماني كه آن را قبول نكردي سخت است، ولي بعد كه قبول كردي خيلي شيرين است. و بعد هم خنديد.  اين جمله او در ذهنم ماند چرا كه قبلا اعدام مصنوعي شده بودم و اين مرحله را گذرانده بودم و ميدانستم كه واقعيت دارد و از روي خودم ميتوانستم او را باور كنم. من تا اواخر سال 68 درهمين بند6 بودم و از آن جا به گوهردشت منتقل شدم.

پروژه هاي انهدام يك جنبش و خط سرخ مقاومت- مصطفي نادري - مقدمه

    درمقابل آنچه كه از مقاومت زندانيان مجاهد و شهدا به چشم ديده ام و درمقابل سازمان و رهبري كه تبلور اين رنجها و شكنجه ها و خونهاي نثارشده براي آزادي هستند و درس مقاومت براي آزادي را از آنها ياد گرفته ام، تا بُن استخوان شرمسارم.....

•  احساس مي كنم كه هرقدر در زندان ايستادگي كردم و تن به تسليم ندادم بر من افزوده شد و انگيزه و آگاهي هاي مبارزاتيم رشد كرد و اين درنتيجة مبارزة سازمان و شهيدان و زندانياني بود كه جلو چشمانم زير شكنجه ها خندان و پرروحيه به شهادت رسيدند. مي دانم كه اين بدهكاري و ديني كه برگردن من هست فقط يك بحث اخلاقي نيست، بلكه وظايفي است كه بايد در مبارزه با رژيم و رهايي مردم آن را محقق كنم.

در سايت آفتابكاران و همبستگي «بيانية جمعي از زندانيان سياسي ازبند رسته زندانهاي خميني در مورد ياوه گوييهاي ايرج مصداقي» را ديدم و در دل به آنها درود فرستادم. به خاطر گواهي برحق آنها و نگاهباني از خون شهيدان و برملا كردن مزدوري در راستاي اهداف وزارت اطلاعات رژيم آخوندي، و مخصوصاً اينكه اعلام كردند: «سر بريدن مقاومت خونين مردم ايران در پاي ديکتاتوري وحشي آخوندي را به شدت محکوم کرده و آن را انجام وظيفه در امتداد چشمک و چراغي آشکار به رژيم ولايت ميدانيم

احساس كردم بايد حرف دلم را در بارة پروژه هاي انهدام يك جنبش و خط سرخ مقاومت، با هموطناني كه اين سطور را ميخوانند در ميان بگذارم. راستي كه به قول اشرف شهيدان جهان خبردار نشد كه در ايران و مخصوصاً زندانهاي خميني چه گذشت.
از آنجا كه هنوز هيولا و عفريته بر مهينم حكومت ميكند، در آنچه مي نويسم، پيشاپيش سوگند ميخورم هيچ آرزويي جز جنگيدن و مجاهد ماندن و مجاهد مردن ندارم و از خدا طلب ميكنم كه مرا در اين سوگند روسفيد كند.

من، مصطفي نادري، از سال 60 تا 71 (درسال66 بعد از پايان حكمم آزاد ولي سه ماه بعد دوباره دستگير شدم) در زندانهاي خميني شاهد جنايات اين دهة سراسر قتل عام و نسل كشي مجاهدين بوده ام . اطلاع هموطنانم را درباره دروغها، تحريفها و لجن پراكنيهاي تواب خود فروخته ( ايرج مصداقي) و آنچه تحت عنوان خاطرات زندان يا نامه سرگشاده به مسعود رجوي نوشته است، لازم مي بينم.

ياد شهيداني كه با آنها همرزم و هم بند بوده ام، مخصوصا مهدي و ثوقيان كه در قيام 5مهر سال 60 در تهران با هم بوديم و هردو در اواخر مهر يا اوايل آبان 60 در پيچ شميران دستگير شديم و او در قتل عامهاي سال 67 به شرف شهادت رسيد، همواره با من است. هميشه در برابر اين خونهاي پاك خود را شرمسار و متعهد مي بينم و از خدا مي خواهم كه بتوانم تا آخرين نفس و آخرين قطره خون به اين عهد و پيمان وفاكنم.

پروژه هاي انهدام يك جنبش و خط سرخ مقاومت- مصطفي نادري

يك گواهي سرخ فام از يازده سال زندان در شكنجه گاههاي خميني

•ايرج مصداقي بيهوده تلاش ميكند خود را يك «منتقد جدي» مجاهدين و مخالف رژيم جلوه دهد اما در واقع شما با يك تواب خائن روبرو هستيد كه در همان سال اول با جلادان تا حد شركت و همدستي فعال در فرماندهي گروه ضربت دادستاني اوين براي دستگيري و شكار مجاهدين  همكاري كرده، در جريان قتل عامها با نوشتن چند انزجار نامه در گريزي بزدلانه و خائنانه از مرگ  به قيمت دم تيغ دادن يارانش، جان بدر برده و اكنون تشنه به خون مسعود رجوي است. در سراپاي نوشته اش همان شقاوت و بي حد و مرز لاجوردي و شكنجه گران اوين موج ميزند. زنده ماندن مسعود را بر نمي تابد....

• اما مخاطب اصلي نامه، نه مسعود كه تاثيري بر او ندارد، بلكه مجاهدان او و ياران اشرف نشانش هستند كه از زندان اوين و زندان بزرگ ايران تا اشرف و زندان ليبرتي و در كشورهاي مختلف جهان با دشمن سرجنگ دارند و «برة لاجوردي» مي خواهد سر به تن آنها نباشد و تشكيلات و سازمانشان هم زير موشكهاي رژيم و شليك مالكي و ترفندهاي كوبلر ازهم بپاشد.

• بارها پدرطالقاني را به ياد آوردم كه مي‌گفت « در مقابل اين شكنجه چي ها و بازجوهايي كه خودتان ميشناسيد و ديدهايد از نزديك، وقتي اسم مجاهدين برده ميشد اعصاب اينها به هم ميلرزيد و كنترلشان را از دست ميدادند. اين دليل بر قدرت عقيده و ايمان به حق است. از اسم مسعود رجوي وحشت داشتند، از اسم خياباني وحشت داشتند».

 •من به عنوان يك هوادار سازمان به زندان افتادم. در مقابل شكنجه ها، هرگز به توبه و انزجار نامه و توهين به شهدا نزديك نشدم.                                                                                                                                  مصطفي نادري